17 września 1939 roku, Armia Czerwona przekroczyła granice Polski. W ten sposób ZSRR zrealizował zawarty wcześniej z III Rzeszą układ o wspólnym uderzeniu i podziale Polski, zwany Paktem Ribbentrop-Mołotow. A właściwie Pakt STALIN - HITLER.

Sowiecka agresja na Polskę Agresja ZSRR na Polskę, 17 września 1939 r.




17 września 1939 roku, Armia Czerwona przekroczyła granice Polski. W ten sposób ZSRR zrealizował zawarty wcześniej z III Rzeszą układ o wspólnym uderzeniu i podziale Polski, zwany Paktem Ribbentrop-Mołotow. 



Pakt, podpisany 23 sierpnia 1939 roku, był wymierzony przeciwko suwerennym państwom Europy środkowej i wschodniej. Uzgadniał on przede wszystkim plany agresji na Polskę i jej podział pomiędzy Niemcy, a ZSRR. Oficjalnie była to umowa handlowa między III Rzeszą, a Związkiem Radzieckim. Maskowała ona jednak tylko tajny protokół z mapą, na której zaznaczono linię podziału Polski przebiegającą wzdłuż Narwi, Wisły i Sanu. 

17 września 1939 roku nad ranem ludowy komisariat spraw zagranicznych ZSRR przekazał polskiemu ambasadorowi, Wacławowi Grzybowskiemu, notę stwierdzającą, że „państwo polskie i jego rząd przestały faktycznie istnieć”. Dwie godziny później Armia Radziecka uderzyła na tyły wojsk polskich, walczących z Niemcami. 

Przeciwko Polsce skierowano wojska dwóch frontów, uformowanych we wrześniu – białoruskiego i ukraińskiego. Liczyły one 1.600 tysięcy żołnierzy, z czego w pierwszym rzucie do akcji skierowano 600 tysięcy. Były to potężne siły, złożone z wojsk pancernych, piechoty, kawalerii i wsparcia lotniczego. 

W „wyprawie wyzwoleńczej”, jak to nazywano w ZSRR, wojska radzieckie posuwały się na zachód. W jej toku dochodziło do licznych starć, m.in. pod Szackiem i Wytycznem. Największym starciem była dwudniowa obrona Grodna 20-21 września. 

Z sowieckim najeźdźcą walczyły oddziały Korpusu Obrony Pogranicza. Stawiały opór luźne ugrupowania polskie. Na dwa fronty walczyło zgrupowanie „Polesie”, atakując Niemców i jednocześnie broniąc się przed postępująca Armią Czerwoną. Marszałek Edward Rydz-Śmigły, dla uniknięcia przelewu krwi, wydał rozkaz niestawiania oporu Sowietom. 

Do niewoli sowieckiej trafiło ponad 180 tysięcy żołnierzy. Już wtedy miały miejsce pierwsze mordy polskich jeńców, dokonywane niejako „z marszu” przez Armię Czerwoną. 

Ponad 20 tysięcy polskich jeńców – głównie oficerów więzionych w Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie – wymordowano wiosną 1940 roku, po decyzji sowieckiego Politbiura. 

ZSRR złamał pakt o nieagresji z Polską, który miał obowiązywać do 1945 roku. Głoszona wówczas sowiecka teza o załamaniu się państwa polskiego była chwytem propagandowym. Nie miała ani uzasadnienia w prawie międzynarodowym, ani pokrycia w rzeczywistości. 

17 września 1939 roku jeszcze ponad połowa terytorium Polski była wolna. Rząd znajdował się w Polsce i funkcjonował. Armia walczyła. Broniły się Warszawa, Modlin, Gdynia, Hel. Toczyła się bitwa nad Bzurą. Polskie dywizje stawiały opór najeźdźcom na Podlasiu i Lubelszczyźnie. 

W nocy z 28 na 29 września podpisany został kolejny pakt między III Rzeszą, a ZSRR, sygnowany przez Mołotowa i Ribbentropa – nazwany „Układem o przyjaźni i granicach”. Sygnatariusze stwierdzali w nim całkowitą likwidację państwa polskiego i wyznaczali nową linię podziału ziem polskich wzdłuż Pisy, Narwi, Bugu i Sanu. Stalin zrezygnował na rzecz Hitlera z wcześniej przyznanej mu Lubelszczyzny i części Mazowsza (między Wisłą, a Bugiem), w zamian za włączenie Litwy do „strefy interesów ZSRR”. 

Radziecki atak na Polskę 17 września 1939


Radziecki atak na Polskę 17 września 1939 - zbrojna napaść ZSRR bez wypowiedzenia wojny na Polskę, prowadzącą wojnę z niemiecką III Rzeszą, podczas II wojny światowej.
Na mocy tajnego załącznika do niemiecko-radzieckiego paktu o nieagresji (paktu Ribbentrop-Mołotow), ZSRR zobowiązał się do zbrojnego wystąpienia przeciw Polsce w sytuacji, gdyby III Rzesza znalazła się w stanie wojny z Polską, co było eufemistycznym określeniem przewidywanego jeszcze przed wybuchem II wojny światowej najazdu Niemiec na Polskę (po roku 1945 zarówno ZSRR jak i władze PRL oficjalnie zaprzeczały istnieniu tego załącznika aż do roku 1989, choć w niektórych podręcznikach historii wydanych w PRL można jednak było - mimo cenzury - przeczytać enigmatyczne informacje na ten temat).


Oficjalny pretekst agresji był zawarty w przekazanej w nocy z 16 na 17 września przez zastępcę Ludowego Komisarza (ministra) Spraw Zagranicznych Potiomkina ambasadorowi Grzybowskiemu nocie dyplomatycznej: zamieszczono tam oświadczenie o rzekomym rozpadzie państwa polskiego, ucieczce rządu polskiego, konieczności ochrony mienia i życia zamieszkujących wschodnie tereny polskie Ukraińców i Białorusinów oraz uwalnianiu ludu polskiego od wojny. Warto przy tym podkreślić, że legalny rząd II Rzeczpospolitej opuścił granice przedwojennej Polski wieczorem 17 września, dopiero po powzięciu wiadomości o dokonanym rankiem tego dnia wkroczeniu Armii Czerwonej.

Jeszcze w czasie wojny i po niej pojawiły się próby usprawiedliwienia agresji sowieckiej koniecznością ochrony terytorium ZSRR w przewidywaniu przyszłej napaści niemieckiej na ten kraj, jednak w świetle wyników obecnych badań historycznych próby te są pozbawione jakichkolwiek podstaw. W oficjalnej historiografii ZSRR, wydarzenia te przedstawiano jako wyzwoleńczy pochód na tereny Zachodniej Ukrainy i Zachodniej Białorusi. Z kolei w oficjalnej historiografii polskiej okresu PRL wydarzeń tych nie eksponowano, ewentualnie przedstawiano je jako pokojowe \"wkroczenie\" wojsk radzieckich w celu ochrony ludności na wschodnich terenach. Z punktu widzenia prawa międzynarodowego, wejście Armii Radzieckiej stanowiło agresję, łamiącą przy tym postanowienia polsko-radzieckiego układu o nieagresji.

W ZSRR agresja była usprawiedliwiana ideologiczną retoryką o sprawiedliwości dziejowej wobec burżuazyjnego państwa polskiego i wymuszonego traktatu ryskiego oraz o wyzwoleniu uciskanych i rozdzielonych narodów. 
W Polsce agresja obecnie jest uważana przez niektórych polityków za faktyczny IV rozbiór Polski, natomiast przez większość historyków za agresję wojskową \"w cieniu\" agresji hitlerowskich Niemiec, i to podjętą - tak jak niemiecka - bez wypowiedzenia wojny. Wszyscy są przy tym zgodni, że dla Stalina i jego współpracowników i generałów była to również zemsta Związku Radzieckiego za porażkę w wojnie 1920 r. 
Napaść doprowadziła do masowych prześladowań narodowościowych na przyłączonych do ZSRR (w wyniku dodatkowego tajnego porozumienia radziecko-niemieckiego z końca września 1939 r.) terenach wschodnich II Rzeczpospolitej – aresztowań i osadzeń w obozach, morderstw i powszechnych wysiedleń. Internowano ok. 250 tysięcy żołnierzy i oficerów, w większości nie stawiających oporu (zgodnie z dyrektywa ogólną marszałka Rydza-Śmigłego: Z Sowietami nie walczyć), co w rezultacie doprowadziło do zbrodni Katyńskiej.

Przebieg


Przygotowania do inwazji rozpoczęto pod koniec sierpnia 1939. 3 września Ludowy Komisarz Obrony Kliment Woroszyłow nakazał osiągnięcie gotowości oddziałom sąsiadujących z Polską radzieckich okręgów wojskowych, a 6 września rząd ZSRR zarządził mobilizację. Od 8 do 13 września oddziały radzieckie koncentrowały się nad granicą polską. Wojska pierwszego rzutu uformowane były w dwa Fronty, w skład których wchodziło 6 armii:

Front Białoruski (dowódca komandarm Michaił Kowalow) 
3 Armia (dow. komkor Wasilij Kuzniecow) 
11 Armia (dow. komkor Nikifor Miedwiediew) 
4 Armia (dow. komdiw Wasilij Czujkow) 
Front Ukraiński (dowódca komandarm Siemion Timoszenko) 
5 Armia (dow. komdiw Iwan Sowietnikow) 
6 Armia (dow. komkor Filip Golikow) 
12 Armia (dow. komandarm Iwan Tiulieniew) 
Łącznie siły pierwszego rzutu obejmowały 9 korpusów i 1 dywizję piechoty, 4 (lub 5) korpusów i 1 dywizję kawalerii, 2 korpusy i 12 brygad czołgów. Jednostki te posiadały m.in. ponad 5000 czołgów.

Główne kierunki natarcia Frontu Białoruskiego objęły Wilno, Baranowicze - Wołkowysk - Grodno - Suwałki, Brześć nad Bugiem. Wilno, Grodno i Brześć zostały osiągnięte w dniach 20-22 września, Suwałki 24 września. Główne kierunki natarcia Frontu Ukraińskiego objęły Dubno - Łuck - Włodzimierz Wołyński - Chełm - Zamość - Lublin, Tarnopol - Lwów, Czortków - Stanisławów - Stryj - Sambor i Kołomyję. Pod Lwów jednostki radzieckie podeszły 19 września, Lublin osiągnęły 28 września. Jednostki Frontu Ukraińskiego dłużej brały udział w działaniach i zajmowały kolejne wyznaczone im obszary do początku października 1939. W awangardzie na kierunkach ataku Armii Czerwonej posuwały się na ogół jednostki pancerne.

W wielu miejscach doszło do spotkań z wojskami niemieckimi, po czym na części obszarów Niemcy wycofali się do ustalonej wcześniej linii demarkacyjnej i oddali zajęty obszar wojskom radzieckim. Na skutek podjętych rozmów, 20 września Niemcy oblegający Lwów odstąpili od miasta, które 22 września po niewielkim oporze wzięły wojska radzieckie. 22 września w Brześciu kombryg S. Kriwoszein i niemiecki generał Heinz Guderian odebrali wspólną defiladę oddziałów pancernych niemieckich i radzieckich.

Materiały wyszukał i uporządkował
Andrzej Bugajski

Ps tytułem komentarza.

Mija właśnie kolejna rocznica agresji sowieckiej na Polskę, wszyscy historycy już teraz na całym świecie pamiętają, że II Wojna Światowa nazywana w różnych krajach inaczej (Wielka Wojna Ojczyźniana, Wieka Wojna, Wojna w Europie, II Wojna Narodów) zaczęła się od ataku Niemców na Polskę. Jest za to przemilczane , że drugim agresorem był Związek Sowiecki (Z.S.S.R) i należy w równym stopniu za wybuch II Wojny Światowej winić Niemcy jak i Rosję.
Przyjacielem Zachodu Stalin i Z.S.S.R. stały się dopiero po prawie 2 latach gdy Hitler zdecydował się na atak Sowietów. Dziś nie można powiedzieć co by było gdyby, ale :
- Hitler nie zdecydował by się tak szybko uderzyć na Nasz Kraj gdyby nie wiedział, że sowieci nas zaatakują.
- Jeśli by zaatakował to albo dostał by, lanie albo jego Kampania nie zakończyła by się w Październiku bitwą pod Kockiem, (bzdurą jest mówienie przez historyków ze Polska broniła się 2 tygodnie ponieważ ostatnia bitwa została zakończona 5.10.1939 r.. Zresztą odnieśliśmy w niej zwycięstwo) a trwała by znacznie dłużej. Należy pamiętać ze mieliśmy ponad milionową armię i mimo, że słabo uzbrojoną ale za to \"trzy asy\" w rękawie, Polską waleczność, Świetne tereny do obrony, oraz to że walczylibyśmy na własnej ziemi.


TYM samym ja twierdzę i winię za ofiary i cierpienia milionów ludzi podczas tych 6 lat II Wojny Światowej tak samo Niemcy Hitlerowskie jak i Rosję Radziecką.

Andrzej Bugajski


Żródła

http://www.wikipedia.org 
http://tvp.pl
http://www.polskiedzieje.pl
http://www.ipn.gov.pl